Δεν ήταν αυτοκτονίες, ήταν κρατικές δολοφονίες

Δεν ήταν αυτοκτονίες, ήταν κρατικές δολοφονίες
Την περασμένη εβδομάδα προστέθηκαν στη λίστα των δολοφονημένων μεταναστών ακόμα τρία
ονόματα:
• O Sayed Mahdi Akbare, 23 χρονών από το Αφγανιστάν, ο οποίος ήταν έγκλειστος στο στρατόπεδο
συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας και υπέκυψε στις ασθένειές του λόγω άθλιων συνθηκών
κράτησης και μη χορήγησης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Ο Fatal Abdul από την Υεμένη αυτοκτόνησε στα κρατητήρια της διεύθυνσης Αλλοδαπών
Θεσ/νικης λόγω άρνησης των γιατρών για νοσηλεία.
• Ο Muhammad Nadim 22 χρονών από το Πακιστάν αυτοκτόνησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης
της Αμυγδαλέζας. Μετά από 23 μήνες εγκλεισμού (υπερβαίνοντας το μέγιστο προβλεπόμενο
δεκαοχτάμηνο) αφέθηκε ελεύθερος, συνελήφθη ξανά και κρατήθηκε φυλακισμένος για ακόμα 3
μήνες. Έπειτα οδηγήθηκε στην αμυγδαλέζα ώστε να εκτίσει ξανά το δεκαοχτάμηνο.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος
Οι ανθρώπινες ζωές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν λαθραίες ή παράνομες γιατί δεν είναι εμπόρευμα.
Το μόνο έγκλημα που διέπραξαν οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι οικονομικοί μετανάστες είναι το ότι
αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ τις χώρες τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Οι μετανάστες δεν
βρέθηκαν εδώ από επιλογή, πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους εξαιτίας πολέμων
και άλλοι λόγω σκληρών συνθηκών διαβίωσης. Και στις δύο περιπτώσεις ο δυτικός κόσμος φέρει μεγάλη
ευθύνη παρεμβαίνοντας είτε στην πολιτική είτε στην οικονομία των χωρών τους.
Με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, μέσα από αντίξοες και επικίνδυνες διαδρομές, όσοι καταφέρνουν
να φτάσουν μέχρι την Ελλάδα έρχονται αντιμέτωποι με την βιαιότητα των ελληνικών αρχών. Το ελληνικό
κράτος τους υποδέχεται επιφυλάσσοντάς τους πνιγμό στα θαλάσσια σύνορα, θάνατο από εξοντωτική
διαβίωση πάνω στις συνοριογραμμές και εγκλεισμό σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μην ξεχνάμε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα τμήματα μεταγωγών στα κυριότερα σημεία
εισόδου μεταναστών είναι κληρονομιά από το ναζιστικό καθεστώς Νταχάου και του Άουσβιτς, με τον
εγκλεισμό να αποτελεί βασικό στοιχείο αντίδρασης του κράτους σε ότι ορίζει ως ξένο ή διαφορετικό.
Αποτελούν αποθήκες ανθρώπων που κρίνονται ως μη ωφέλιμοι προς το σύστημα και περισσεύουν. Ως
χωματερές ανθρωπίνων ψυχών μας εξοικειώνουν με την ιδέα ότι όποιος δεν είναι χρήσιμος οικονομικά
και προσοδοφόρος μπορεί να πεταχτεί. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι μετανάστες είναι κλειδωμένοι
και αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο, χωρίς καμία περίθαλψη και υπό την συνεχή απειλή της βίας. Ο
εγκλεισμός αυτός επιβάλλει την υποτίμηση της ζωής τους και τους καλλιεργεί την ιδέα ότι είναι
αναλώσιμοι. Ακόμα και όταν λήξει το μαρτύριο του εγκλεισμού είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν για
εξευτελιστικά ανταλλάγματα υπό τον φόβο της απέλασης.
Παράλληλα με όλα αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι κερδοφόρα για το υπάρχον οικονομικό
σύστημα. Χτίστηκαν με ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις οι οποίες μοιράστηκαν σε τεχνικές εταιρίες για την
κατασκευή τους, εταιρίες catering για την σίτιση των κρατουμένων, εταιρίες φύλαξης κλπ. Για αυτούς
τους λόγους οι τοπικές κοινωνίες συχνά εθελοτυφλούν μπροστά στην ανθρώπινη τραγωδία προκειμένου
να επωφεληθούν οικονομικά μέσω της προσφοράς θέσεων εργασίας αλλά και την αύξηση των εσόδων
τοπικών επιχειρήσεων λόγω της ροής αστυνομικών, ανθρωποφυλάκων και προσωπικού.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Σάββατο 28/2 στις 12:00 συγκέντρωση και πορεία στην Ξάνθη (κεντρική πλατεία)
Αναχώρηση από Θεσσαλονίκη 8.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου