Η πανδημία δεν φαίνεται να πτοεί τους επενδυτές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της εξόρυξης υδρογονανθράκων που, αντί να «μείνουν σπίτι», προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελός τους. Μάλλον δεν αποτελεί πλέον έκπληξη το γεγονός ότι για άλλη μια φορά, εν μέσω καραντίνας, περνάνε νομοσχέδια που υποβαθμίζουν τις ζωές μας και το περιβάλλον γύρω μας, αλλά εξυπηρετούνε μόνιμα και ανελλιπώς τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου. Άλλωστε, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου του προηγούμενου μήνα έκαναν ξεκάθαρη την πρόθεση να θυσιαστούν χιλιάδες εργαζόμενες/οι προκειμένου να βγούνε ξανά αλώβητοι αφεντικά και επιχειρήσεις. Τροπολογία της τελευταίας στιγμής ήταν επιπλόν και ο διπλασιασμός των αμοιβών των στελεχών της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων από τα 4.600 στα 8.314 ευρώ.
Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που ελαχιστοποιεί τους όρους προστασίας του περιβάλλοντος, φέροντας τον τουλάχιστον θρασύ τίτλο «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας». Προκειμένου να δίνεται το δικαίωμα σε μεγαλοεταιρίες να δρουν κατά το δοκούν, η αναφερόμενη από τον υπουργό «απλοποίηση» των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων, επιβάλει χρονικά στενές προθεσμίες στις μελέτες των περιβαλλοντικών επιπτώσεων νέων επενδυτικών έργων, ενώ με το πέρας αυτών θεωρεί τις γνωμοδοτούσες αρχές σύμφωνες και εκχωρεί τον έλεγχο των μελετών αυτών σε ιδιώτες. Αυτό σημαίνει πως ακόμα και Προστατευόμενες Ζώνες μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν έρμαια εξορύξεων, με άνοιγμα λατομείων, ορυχείων, μεταλλείων και γενικότερα (υπερ)εκμετάλλευσης με την παραμικρή καθυστέρηση των αρμόδιων αρχών.
Επιπλέον, προωθείται η απαλλαγή περιβαλλοντικού τέλους των βιοδιασπώμενων σακούλων και ας έχουν στην πραγματικότητα τα ίδια δυσμενή αποτελέσματα με μια κοινή πλαστική σακούλα για θάλασσες και ωκεανούς. Σε άλλα άρθρα του νομοσχεδίου εμπεριέχονται η ‘τακτοποίηση’ αυθαίρετων για 30 χρόνια σε δασικές περιοχές και η απλοποίηση της διαχείρισης των αστικών στερεών αποβλήτων, χωρίς πρόβλεψη για προστασία των ρεμάτων. Παράλληλα, τα αντιπεριβαλλοντικά δρώμενα των μεγάλων εργοστασίων όπως η ΤΙΤΑΝ και η ΑΓΕΤ, σε Θεσσαλονίκη και Βόλο αντίστοιχα, συνεχίζονται με την όλο και αυξανόμενη καύση πλαστικών RDF/CRF και την τεράστια αύξηση δηλητηριωδών ρύπων. Τέτοιες πλήρως μολυσματικές πρακτικές δε φαίνεται ωστόσο να απασχολούν το νομοσχέδιο, όσο φυσικά εξυπηρετούν τα κέρδη των πολυεθνικών.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αδιαφορώντας πλήρως για τους συνεχείς συλλογικούς αγώνες κατοίκων και αλληλέγγυων, προωθεί την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), ιδιαίτερα των αιολικών, που έχουν κατασπαράξει το φυσικό περιβάλλον ήδη σε τόσες περιοχές της χώρας. Η «πράσινη» ανάπτυξη των ΑΠΕ προφανώς δεν απευθύνεται στην τοπική κοινωνία και στην προστασία των φυσικών πόρων, αλλά στην παραγωγή, συσσώρευση και εξαγωγή μεγάλων ποσών ενέργειας, ώστε να πλουτίσουν για ακόμα μια φορά οι πολυαγαπημένοι για το κράτος επενδυτές.
Αυτό που επιφυλάσσεται για το μέλλον μας μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου χαλάρωσης των περιβαλλοντικών όρων, δεν θα είναι ούτε η μειωμένη ρύπανση, ούτε πέλαγα με δελφίνια και άγρια ζώα στα βουνά, αλλά τεράστιες εκτάσεις με ανεμογεννήτριες, τόνοι σκουπιδιών, και ολική ρύπανση των υδάτων.
Περιβάλλον και CoViD-19
Η βεβήλωση του φυσικού περιβάλλοντος, εκτός από τις τρομακτικές συνέπειες εις βάρος του ίδιου του φυσικού κόσμου, προκαλεί πανδημίες, εξαθλίωση και απειλή για την υγεία και την αξιοπρέπεια όλων μας. Η αποψίλωση των δασών, η αρπαγή των γαιών στα τελευταία παρθένα τοπία και στις τελευταίες μικρές καλλιέργειες του πλανήτη, συμβάλλουν στη διατάραξη των ελάχιστων απομενόντων φυσικών οικοσυστημάτων. Η ποικιλομορφία και η πολυπλοκότητά των περιοχών αυτών λειτουργούν με περιοριστικό τρόπο για τους παθογόνους παράγοντες, οι οποίοι, ως συνέπεια, διαδίδονται στα τοπικά κοπάδια και τις ανθρώπινες κοινότητες. Παράλληλα, η καπιταλιστικά οργανωμένη αγροτική παραγωγή, που αντικαθιστά τα φυσικά οικολογικά συστήματα προσφέρει τα μέσα και τις συνθήκες μέσα στις οποίες οι παθογόνοι παράγοντες εξελίσσουν τους πιο λοιμογόνους και μολυσματικούς τους φαινότυπους. Με λίγα λόγια, η καπιταλιστική παραγωγή, με την ασταμάτητη οικειοποίηση της παραμικρής φυσικής έκτασης, δημιουργεί το καλύτερο σύστημα για την ανάπτυξη θανατηφόρων ασθενειών.
Η απάντηση των από τα κάτω
Η Νιάλα στα Άγραφα, τα Πράσσα στη Τήνο, οι σκουριές στη Χαλκιδική, η Αετόπετρα στα Γιάννενα, μαζί με τις περιοχές που συμπληρώνουν αυτά τα οικοσυστήματα, όπως και όλα τα δασικά, χερσαία, υδρόβια οικοσυστήματα, πέρα από μνημεία της φύσης είναι και κοινά. Τα κοινά και όλες οι κοινοτικές μορφές ζωής που προκύπτουν ή προέκυψαν σε αυτά, βασίζονται στο διαμοιρασμό, στη συνεργασία και συμβιωτική σχέση μεταξύ των κοινοτήτων και των οικοσυστημάτων, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες με τις πηγές των Σταγιατών στο Πήλιο. Σε πολλές ανά τον κόσμο περιπτώσεις βλέπουμε ότι η κοινωνική ισχύς βρίσκεται μέσα στην ίδια την κοινότητα, αντί να μονοπωλείται από θεσμούς έξω από το κοινωνικό σώμα, αναπτύσσοντας οικονομίες διατήρησης και όχι καταστροφής. Για εμάς τα κοινά είναι οι κοινωνικές σχέσεις για την αναπαραγωγή της ζωής, πέρα από το κράτος και την εμπορευματική αγορά. Και έτσι πρέπει να τα υπερασπιστούμε.
Στις μέρες μας, οι κοινωνικές αντιστάσεις μπορούν να δώσουν απάντηση στον ολοκληρωτισμό κρατών/κεφαλαίου, αποδομώντας την κυριαρχία και δημιουργώντας χώρους αυτονομίας, προτείνοντας πραγματική κοινωνική διαχείριση ενάντια στη λεηλασία.
Όχι στο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο
Καμιά ιδιώτευση καμιά περίφραξη της φύσης και του περιβάλλοντος
Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία
σχολείο 